En zo is de cirkel weer rond

Toen man en ik in 2000 ons huis verbouwden, lieten we een grote L-vorm aan de achterkant van ons huis aanbouwen. De korte kant tegen het huis aan en de lange poot de tuin in. In die lange poot kwamen een keuken en een bijkeuken. De plek waar eerst de keuken zat werd een soort bijruimte van de woonkamer. De oude keuken was halfopen en hoorde er dus al een beetje bij.

Toen de verbouwing gereed was en de stucadoor zijn werk had gedaan, richtten we deze ruimte in met een tafel, een computer, een fauteuil en geweldig grote antieke kast met boeken. De 'studeerhoek' was een feit. Toen oudste was geboren trok ik me er regelmatig terug om haar de borst te geven. Je zit er tenslotte uit het zicht van de straat.

In 2005 begon ik mijn eigen bedrijf en werd de studeerhoek mijn kantoor. De antieke kast moest plaats maken voor een bureau en een kastenwand (via omzwervingen kwam hij overigens terug en prijkt nu, weliswaar witgeverfd, op Oudstes kamer. Mijn zwager plaatste glas-in-lood-deuren die we lospeuterden van mijn andere zwager. Die had er ooit eens 5 op de kop getikt en er zelf 3 van gebruikt. De overige twee stonden al tijden in onze garage. En waren dus van ons, zo besloten we in al onze wijsheid. Gelukkig ging hij akkoord. Met de deuren dicht kon ik (redelijk) rustig werken als mijn ouders op kwamen passen.

In 2007 besloten man en ik de garage op te offeren voor kantoorruimte in de tuin. Het kantoor in huis kwam dus vrij. Inmiddels hadden we niet één maar twee prachtige kleine meisjes en leek het ons leuk de ruimte in te richten als kinderhoek. Bij I.kea kochten we kinderkastjes en twee mini-poäng fautueiltjes. Een klein tv-tje met ingebouwde dvd-speler maakte het geheel af. De meiden konden zich naar hartelust uitleven in hun hoekje en man en ik konden weer eens rustig het journaal kijken.

Afgelopen maandag ruimden man en ik de vliering op. Daarbij stuitten we op een hoek vol dozen met boeken. 'Ach ja,' zei ik, 'het wordt hoog tijd dat we wat boekenplanken ophangen in de kinderhoek.' We mijmerden wat en kwamen tot de conslusie dat de kinderhoek tegenwoordig eigenlijk vooral een vergaarbak voor speelgoed was geworden. Geen kind dat er nog gaat zitten spelen. Ja, andermans kinderen, die vinden het nog wel prachtig, zo'n apart hoekje.

Spontaan besloten we een 'claim' te 'staken' en de kinderhoek weer in te pikken. We kochten boekenkasten, man sleutelde een paar uurtjes en het inrichten kon beginnen. De cirkel is rond. Een ruimte die begon met boeken en een computer is nu een ruimte met boeken en een computer.
Mooi.
En dan heb ik het nog niet eens over het feest van herkenning bij het uitpakken van de boeken. Alsof je oude geliefden na jaren weer eens treft...

Voor:

Na:

Voor u

(En vindt u mijn nieuwe layout niet übercool? Ik wel. Namelijk.)

Ook Jozef en Maria gaan met hun tijd mee

Knibbel Knabbel ach-stort-toch-in-elkaar Huisje

En iedere keer opnieuw trap ik er weer in.
Wil ik een leuke moeder zijn en organiseer ik iets leuks om te doen.
Zo dacht ik vandaag gezellig met mijn meiden en mijn oppasmeiden een peperkoekenhuisje te maken.
Ik zag een idyllisch plaatje voor me.
Van kindjes met van dankbaarheid stralende oogjes en van een genietende moeder.

Des-il-lu-sie.

Van te voren legde ik nog uit dat ik alle ingrediënten aan zou leveren op het moment dat ze nodig waren.

‘Ja mama, maar mag ik nu de poppetjes uitpakken?'
'Nee, mama geeft alles aan zodra je het nodig hebt.'

Nog voor het beslag voor de koek gereed was, was er al herrie in de keet.
Want ze wilden allemaal kloppen en ze wilden allemaal uitrollen. Die ruzie bezweerde ik, de groten mochten het beslag maken en de kleintjes mochten het uitrollen.

'Mama, mag ik nu de poppetjes uitpakken?'
Nee, dan gaan de poppetjes stuk lang voordat de huisjes klaar zijn. Eerst moeten de onderdelen gebakken worden in de oven.

En dan heb je gigantische Boretti en dan nog past er maar één huisje tegelijk in de oven. Kut.

Na 84 keer ‘Zijn ze al klaar?’ waren beide huisjes eindelijk klaar én afgekoeld. Je wilt tenslotte niet in het brandwondencentrum eindigen op de eerstedebeste vakantiedag.

Helaas waren de vormen niet echt herkenbaar meer. Dat die nooit aan elkaar gingen passen, had ik al gezien. Maar goed, ik maakte glazuur en de dames mochten gaan ‘bouwen’.

Wederom ruzie in de tent. ‘Hou ‘m nou eens stil!’ ‘Ja, maar jij bewoog!’ ‘Nietes!’ ‘Welles!’

Zucht....

‘Mama, mag ik nu de poppetjes uitpakken?’
Zeg eens, ben jij achterlijk of zo? Had ik niet gezegd dat IK alles uit zou pakken zodra het nodig was? Pak die kutpoppetjes maar uit en sloop ze voor mijn part!! See if I care! (Nee, dat zei ik natuurlijk niet echt, ik dácht het alleen)

Om een lang verhaal kort te maken: uiteindelijk fröbelden we twee ietwat rommelige peperkoekhuisjes. Om ze daarna meteen weer te slopen en lekker op te eten!

Pure verwennerij

Als er twee woorden van toepassing zijn op het blogfeestje van Floor, zijn het deze twee woorden wel. Pure Verwennerij.
Van de ontvangst met koffie en gebak, via de bowlingbaan naar het 4-gangendiner. Pure Verwennerij.
Met cadeautjes voor de winnaars bij het bowlen, met een prachtig gedekte tafel voor al die dames.
Met het zalige diner met gerookte zalm, gegrilde scholfilet met een clubsandwich met groenten, de op-je-tong-smeltende ossenhaas en de tarte tartin met ijs en caramelsaus toe.
Met het oplaten van wensballonnen aan het Veluwemeer, hysterisch lachend omdat er eentje brandend en wel in de struiken belandde.
Met Baileys bij de open haard om weer warm te worden.
En met vanmorgen nog een heerlijk ontbijtje met luxe broodjes en scones.
Alles met zoveel liefde en aandacht voor detail gedaan dat ik Floor vanmorgen vroeg of ze me niet wilde adopteren. In ruil daarvoor zou ik altijd mijn kamer opruimen en zelf de badkamer schoonhouden.
Ik heb me kapót gelachen gisteravond. Echt, ik heb in tijden niet zo'n lol gehad.
En bij het naar huis kregen we, bóvenop dit alles, ook nog eens een tas met cadeautjes mee. Hoe lief is dat?
Lieve Floor, ik heb echt het gevoel dat ik op vakantie ben geweest. Jij en G. zijn geweldig!

Een typisch geval van: Oooops

Op onze koelkastdeur zat een weekplanner. Zo eentje voor het hele gezin.
Die kocht ik ooit eens bij de Action. U weet wel, voor maar drie euro ofzo.
De bijgeleverde magneetjes bleven niet 'plakken' en de white board marker was al na een dag uitgedroogd dankzij een niet nader te noemen dochter die vergat de dop er op te doen.
De planner hing dus al wéken ongebruikt lelijk te wezen in mijn verder prachtige keuken.
Dus ik besloot: eruit met dat ding.
Voorzichtig trok ik een hoekje los in de hoop het dubbelzijdig plakband ook meteen eraf te trekken.
Ik trok het plakband er inderdaad in één ruk af.
De donkergijze fineer ook.
Ooops.

Orde van de dag

Nu die ouwe kinderlokker weer op de stoomboot naar Spanje zit, kunnen we eindelijk weer over tot de orde van dag.
Dat dacht ik althans.
Want jongste is ziek thuis.
Zondag al hangering, sinds gisteren echt ziek. Blaffen als een zeehondje en daarbij koorts.
Daar helpt geen paracetamolletje lieve moedertje aan.
Of eigenlijk toch wel, want als thuiswerkende moeder mag ik fijn zorgen voor m'n zieke kroost.
Dat dit de 4e keer in evenzoveel weken is, daar hoort u mij niet over, zei ze knarsetandend.
Dat ze mij aangestoken lijkt te hebben is wel minder.
Want oudste is morgen jarig.
En omdat de meeste van haar tantes, haar opa en oma en de moeder van haar beste vriendin ook op woensdag vrij zijn, leek het me opportuun om het dan morgenmiddag maar te vieren.
Dat scheelt weer een drukke zondagverjaardag, niet dan?
Nu heb ik er een beetje spijt van.
Met de post die staakt, een moeder die gammel is en visite die misschien niet komt als de weeromstandigheden verslechteren, krijgt het kind vast een ge-wel-dige 9e verjaardag.
Kan.niet.anders.