Nu hangt het bij mij in de boom. Ieder jaar pak ik het uiterst voorzichtig uit en hang het prominent in het zicht. Ieder jaar denk ik daarbij aan mijn lief omaatje, die helaas in 1993 de strijd tegen kanker verloor.
Toen ik drie was, en m'n zusje een baby, kregen we een kaarsje. Niet gewoon een kaarsje maar het schattigste stalletje ever.
Mijn moeder trotseerde jaren en jaren van oeverloos gezeur en zei hardnekkig nee als wij sméékten of we het kaarsje mochten aansteken.
Traditiegetrouw kreeg ook oudste met Kerst een bal van haar oma:
Een nijntje-kerstbal. Te leuk toch?
Voor jongste kocht oma een bal die, hoe za'k het zeggen, niet zo bij de rest van de kerstversiering paste. Tenzij lila-ballen ineens ont-zet-tend hip gaan worden. Gelukkig maakte ze het het jaar erop goed met een kerstman:
En zodat hij zich niet buitengesloten voelt, hangt er ook uit mans jeugd een versiering in de kerstboom. Omdat hij zo lekker corny is, hang ik dit vogeltje met veel plezier in de boom.
En zo creëren wij ieder jaar een boom vol herinneringen. Aan geliefden van vroeger en van nu.
Is dat nu niet enorm kersterig?