En dan ineens is je baby acht jaar oud

En ligt dit niet op je bed:

Maar dit:

Nog één maand

Nog één maand, mensen. Vandaag over 1 maand doe ik examen in Anatomie/Fysiologie en in Pathologie. Oh my god. Bij het voorbereiden van de pathlogielessen herhaalde ik braaf de anatomie. Niet dat dat veel hielp want het zit er nog lang niet zo goed als ik zo willen.

Daarom neem ik vanaf 15 juni twee weken vrij om te leren. Blokken, Stampen of wie-weet-hoe-je-dat-nog-meer-noemt. Want hoewel het een open boek examen is, wil dat niet zeggen dat je ook genoeg tijd krijgt om alle vragen op te zoeken. Nee tuurlijk niet, dat zou niet echt HBO-niveau vergen hè? Dan zou, ik noem maar een willekeurig beroep, de vuilnisman het ook kunnen.

Nee, het is de bedoeling dat het er redelijk goed in zit zodat je alleen bij de heul moeilijke vragen je boek er even bijpakt. Voor pathologie geldt dat ook. Maar wie dacht dat ik voor 30 juni ook nog eens zo'n 200 ziekten plus symptomen in mijn hoofd gestampt krijg, heeft goed het mis.

Dus moet ik slim zijn. Opzoeken in het telefoonboekdikke medisch handboek gaat niet zo snel. Daarom maak ik een samenvatting in excel. Die draai ik 1x uit op het 'stelsel' en 1x op alfabet. Met symptomen en de bladzijde in het medisch handboek. Zodat ik rázend snel kan opzoeken wat ik nodig heb.
Boerenslimheid.
Da's ook HBO-niveau.

Eén kilo per keer

Die eerste week wilde het nog niet zo, met dat stepaday.
Nou ja, stepaday wilde wel maar ik was nogal dwars.
Nam stiekem een zak chips 's avonds en voerde die lekker niet in op mijn 'eetlijst'.
Maar ja, daar wordt een mensch niet dunner van hè?
Dus ergens vorige week ging de knop echt om.
Zelfs tijdens een reuzegezellig familieweekend liet ik me niet verleiden door taart, chips of al te veel stokbrood met kruidenboter. Let op: niet ál te veel, wel veel...
Met als resultaat dat er nu mooi twee kilo af is.
Zonder honger (uitgezonderd die eerste nacht) als ik om 22.00 uur nog maar even een rijstwafel met boter wegknaag.
Ik mag eten wat ik wil.
Maar ik doe het lekker niet.

Eén stapje per keer

Trouwe lezers weten het al: ik worstel al jaren met mijn gewicht.
In 2007 viel ik dertien kilo af met sonjabakkeren.
Geweldig, ik nam me voor al die verloren kilo's er niet meer aan te vreten.
*kuch*
Ze zitten er vijf jaar later weer bijna allemaal aan.

Vaak begon ik met een dieet en even vaak stopte ik er na een week al weer mee.
Van alles heb ik geprobeerd, sonjabakkeren, detoxen, het hormoonbalansdieet, noem het maar op.
Zoals gezegd, niets werkte.
Want alle diëten vertelden me vooral wat ik niet mag.
En daar word ik direct al recalcitrant van.
Want ik houd er niet van als me iets ontzegt wordt.
Maar.
Nu.
Heb.
Ik.
Iets.
Nieuws....

Ik heb me aangemeld bij stepaday.
Daar mag ik eten wat ik wil.
Helaas natuurlijk niet in de hoeveelheden die ik wil.
De site geeft me advies over hoeveel calorieën ik per dag mag eten en hoe die, idealiter, verdeeld zouden moeten zijn over groente/fruit, pasta/aardappels, zuivel/vlees e.d.
En dan blijft er ook nog een aantal VRIJ TE KIEZEN calorieën over.

Om dit alles bij te kunnen houden, hoef ik alleen op de site in te vullen wat ik eet.
En hoplá, een keurig grafiekje laat me zien in welke productgroep er nog ruimte zit en hoeveel calorieën ik nog over heb die dag.
Ik verwacht er veel van.
En als u deze zomer in Zweden een stralend slanke en gezonde blondine ziet:
Dat ben ik.

Jawel. Ze kan het nog!

Hops. Zomaar weer een logje vandaag.
Ik wist de weg naar dit blog te vinden en wist zelfs de inlogcodes nog. Applaus alstublieft!

Dus.
Waar zal ik eens beginnen.
Ik werkte me, zoals ieder jaar in het eerste kwartaal, het schompes.
Studeerde veel.
Verwaarloosde het huishouden.
Verwaarloosde nog net niet mijn kinderen.
Deed een prosecco-lunch met blogvriendinnen. Ontmoette daar Mimi, Sanneke, Iben en Susy voor het eerst.
Deed erachter aan een oefendag CS-therapie, met een kop vol watten want ik dronk de dag ervoor twee, twéé prosecco en dat doe ik anders nooit.
Ging zes zaterdagen naar school.
Zat wat in de tuin (met studieboek op schoot).
Liep weer eens wat hard en vond dat het direct maar weer drie keer in de week moest gaan gebeuren.
En dat was het wel.
Nog maar wat foto's doen?

Min fokking achttien

Min achttien geeft het display aan als ik in de auto stap om naar school te rijden.
Normaal rijd ik in mans zuinige diesel naar Den Bosch maar met deze weersomstandigheden kies ik voor mijn stoere 4x4, niks glibberen en glijden maar lekker veel grip op de sneeuw.
Kreunend zet ik de anuswarmer stoelverwarming aan, je wilt jezelf bij aankomst tenslotte niet van de stoel hoeven bikken. Geen overbodige luxe want de sneeuw onder mijn tas blijft de hele weg keihard bevroren op de passagiersstoel liggen.
Met een rustig vaartje tuf ik naar Den Bosch. Hoofdband, handschoenen en das mee, want vanaf het transferium is het een kwartiertje lopen naar school.
De weg voert door een park met een grote vijver en veel prachtige oude bomen.
De zon hangt laag en het goud-roze licht verlicht het ijs en de zwanen erop.
De sneeuw knispert onder mijn voeten en ik geniet van de rust op dit vroege uur.
Eenmaal bij school ga ik ook wel weer graag naar binnen.
Want op min fokking achttien ben ik toch niet helemaal gebouwd.

O, en ik spotte dit weekend ook nog een Novy. Zomaar in het wild!

De basiscursus

Ik waarschuw u alvast: dit wordt een zweverig, blij logje. Wie meer van klaag- en zeiklogjes houdt, moet deze maar even over slaan.

Ah, u bent er nog? Mooi, dan kan ik u eens haarfijn uit de doeken doen hoe het allemaal ging op de basiscursus Cranio Sacraal Therapie.
Vier dagen maar liefst, of nee, eigenlijk drieënhalf want donderdag hoefden we er pas ’s middags te zijn.

Met een knoop in mijn maag arriveerde ik op de cursuslocatie in Bussum. Om tot mijn opluchting te merken dat er geen alternativo of zweefteef te bekennen was. Negen vrouwen en één man in de leeftijd van 30 tot 50 jaar schoven om de tafel aan. De docente was een kleine Surinaamse. Zo eentje met een groot hart die toch net streng genoeg is om je aandacht bij de les te houden.

Die eerste middag ging het vooral om wat we konden verwachten, de huishoudelijke regels en het verplichte voorstelrondje. Maar aan het eind van de middag mochten we dan toch naar de behandeltafels. Tijd voor actie.
Met mijn handen op de schouders van degene op de tafel ontspan ik me en wacht tot er iets komt. Ik denk een beweging te voelen maar weet niet goed of het echt is of dat de wens de vader van de gedachte is. Maar als de docente haar handen op de mijne legt, is het er. Een krachtige golfbeweging van buiten naar binnen en weer naar buiten enz. Wauw! Wat gebéurt hier? Ik kan niet anders dan, gevoelsmatig, helemaal mee gaan in de golfbeweging. Alsof al mijn cellen me hiertoe dwingen, ik kán gewoon niet anders. Ik ben er zelf beduusd van. Maar geniet tegelijkertijd met volle teugen. ’s Avonds thuis ben ik bekaf. Alle spanningen laten los.

De volgende dagen gaan we verder met verschillende technieken op allerlei plaatsen van het lichaam. En steeds beter vind ik het craniosacrale ritme en steeds meer geniet ik van wat er onder mijn handen gebeurt. Ik kan het. Ik voel het. Ik doe het en ik geniet er nog van ook!

De feedback die ik terugkrijg van de andere cursisten is goed. Toch voel ik me nog onzeker. Op de laatste middag doen we een complete sessie op elkaar. Voordat we mogen beginnen nemen we de technieken nogmaals door. Ik stel veel vragen om bevestiging te krijgen van wat ik voel. Voel ik een ‘bal van energie’ en voelt het als ‘kleien met energie’? ‘Dat is het precies!,’zegt de docente en ik zucht opgetogen.

Bij het afscheid nemen drukt ze me op het hart vooral door te gaan.’ Lieverd, ik zou niet anders kunnen,’ denk ik. Ik ben compleet verslaafd. Wie had gedacht dat het geven van cranio nog duizend keer fijner zou zijn dan het ontvangen? En dat vond ik al zo geweldig fijn. En ooit gaan mensen me daar nog voor betalen ook!!

Op weg naar huis schiet me een regel uit een liedje te binnen: ‘I found my meaning in this life.’
(En prompt reed ik verkeerd. Haha, I found my meaning but lost direction.)
Ik ben er heftig door geroerd. Het voelt als thuiskomen en maakt me diep, diep gelukkig.

Ogottegottegot

En dan is het ineens zover: vandaag begin ik met de eerste module Cranio Sacraal Therapie. Eindelijk mag ik gaan kijken of ik het ook daadwerkelijk allemaal kan voelen en sturen. Straks weet ik eindelijk of mijn toekomstplannen toekomstmuziek blijven of dat ik hier daadwerkelijk mijn beroep van kan en wil maken.

Van te voren moest ik een boekje lezen, geschreven door de oprichter van de academie waar ik mijn opleiding ga volgen. Met daarin een uitleg en de eerste basisbeginselen. Die ga ik dus de komende 4 dagen oefenen.
Op een ander mens. Een wildvreemd mens.
Daar moet ik even aan wennen, want hoewel je 'klanten' volledig gekleed blijven, raak je ze wel aan.

'Straks moet ik oefenen op zo'n bebaarde alternativo,' denk ik huiverend. 'Zoéén die nog nooit van deodorant gehoord heeft en zijn geitenwollen sokken vrolijk in zijn JezusNikes propt.'
OMG.

Er is zelfs een handeling waarbij je rechterhand onder de rug schuift, ter hoogte van het heiligbeen (dat is het sacrale stukje) en de linkerhand op de buik ter hoogte van het schaambeen.
Ik ga dus iemand aanraken op een vrij intieme plek.
En die iemand zou zomaar een heer kunnen zijn.
En bij heren zit er op die plek uh... iets.
Iets dat onwillekeurig best eens zou kunnen groeien van al die liefdevolle aandacht.
Ogottegottegot.
Ik hoop zó dat ik op een dame mag oefenen!

Iets met ezel en stoten en twee keer enzo

Ik deed het gewoon wéér hè. Vorig jaar bezorgde ik me er al een migraine-aanval mee.

Klik.

En dit jaar kocht ik gewoon weer zo'n peperkoekenhuisje. Want ergens in die hardleerse bovenkamer van mij huist het beeld van een moeder en twee kindertjes die in het schijnsel van de kerstboom übergezellig een peperkoekenhuisje versieren.

Maar. Maar. Dit jaar was het anders! Dit jaar kocht ik een peperkoekenhuisje dat al afgebakken was. Zodat ik niet met klotsende oksels zou hoeven passen en meten en vloeken. En dus zou het dit jaar wél goed komen met die moeder en die kindjes en dat huisje. Want nu konden ze het bijna helemaal zelf!

Aan het eind van een drukke dag, ik had al totaaal geen zin meer maar hé, beloofd is beloofd, trok ik de Ikea-verpakking open. Geweldig rechte muurtjes en raampjes begroetten mij vanuit de verpakking.

Maar ho! Wacht! Eens even!
Waar zijn de smarties? Waar is het glazuur?
Noppes. Niks. Nada.
Een instructieboekje was al wat er bij zat.
Over hoe ik in een hete pan suiker kon smelten en hoe IK daar dan de wanden in moest dopen en ze snel, SNEL aan elkaar moest lijmen.
Want voor kindjes is dat veel te gevaarlijk.
Mijn droom spatte met een rotklap uit elkaar.
'Sorry meiden,' prevelde ik lamgeslagen, 'ik geloof niet dat ik daar nu de kracht voor heb.'

Moet ik u nog vertellen over hoe ik van leer trok toen oudste protesteerde?
En over hoe ik die hele KUT-huisjes bijna in de kliko flikkerde?
Of kent u me inmiddels een beetje en ziet u het al voor zich?
Mooi.
En als ik volgend jaar weer over peperkoek begin, mag u me met een nekschot uit mijn lijden verlossen.
Afgesproken?
Ndaag.

Sabbatical

Soms droom ik van een sabbatical.
Gewoon een jaar geen werk en geen gedoe.
Een jaar waarin ik echt overal tijd genoeg voor heb.
Tijd om het huis spic en span te houden.
Om spelletjes te spelen en koekjes te bakken.
Om voorlees- en luizenmoeder te worden.
Om elke dag naar de sportschool te gaan.
Mijn nagels te laten doen.

Maar dan heb ik, zoals nu, twee weken vrijgenomen.
De eerste week gaat het nog goed.
Geniet ik van de rust en gevoel dat echt alles kan.
Maar na anderhalve week krijg ik de kriebels.
Want schoonmaken doe ik toch niet.
Ik heb een hekel aan koekjes bakken en dat crea-bea-gezever komt me ook al snel de neus uit.
Sporten, tja, dat heeft toch geen zin als je er volgende week al weer geen tijd meer voor hebt. Laamaarwaaien.
En over luizen en voorlezen zal ik maar helemaal niet beginnen, hè?

Conclusie: ik verveel me. Dood.
Ga van ellende maar weer werken om nog het gevoel te hebben énigszins wat nuttigs te doen.
Dus doe mij maar niet zo'n sabbatical.
Ik hou het wel bij dromen.

Fris

Zo, het nieuwe jaar is al weer een paar dagen oud.
Meer uit praktische overwegingen dan dat ik hem zat was, tuigde ik gisteren de kerstboom af. Zo'n lekkere uitlaatklep, gewoon doodmeppen die boom.
Want volgende week is het gedaan met de vakantie en dan heb ik gewoon geen tijd om op m'n gemak wat te rommelen met kerstballen en engelenhaar.
Daar moet er weer gewerkt en geleerd worden.
En ik moet toegeven, het is wel lekker, zo'n opgeruimde huiskamer.
Ik reed naar het tuincentrum voor wat voorjaar in een vaas en kwam thuis met rode tulpen.
Heel lenterig.
Fris en schoon het nieuwe jaar in. Een jaar waar ik erg naar uit kijk.
2012 wordt bijzonder, ik voel het aan mijn water.
Met om te beginnen over 2 weken de eerste module Cranio Sacraal-therapie.
Ik heb er zin en ben heel benieuwd of ik het inderdaad allemaal kan 'voelen' en 'sturen'. Zodat ik op een dag echt iets voor anderen kan betekenen.
Ja, 2012 wordt bijzonder.
Ik voel het tot in mijn botten.

Kater

Hallo kater. Jij ook een gelukkig 2012.
Maar zullen we afspreken dat ik jou niet al te vaak zie dit jaar?

En voor wie ook uitermate duf naar het beeldscherm zit te staren:

Ik wens je een fantastisch 2012 waarin al je dromen uitkomen!

Dierbare ballen

Toen ik een baby was kregen alle kleinkinderen (toen 3 stuks meen ik) een paddenstoeltje voor in de boom. Jarenlang hing het in mijn moeders boom en wonder boven wonder overleefde het paddenstoeltje (inmiddels alweer een indrukwekkende 39 jaar) het altijd.




Nu hangt het bij mij in de boom. Ieder jaar pak ik het uiterst voorzichtig uit en hang het prominent in het zicht. Ieder jaar denk ik daarbij aan mijn lief omaatje, die helaas in 1993 de strijd tegen kanker verloor.

Toen ik drie was, en m'n zusje een baby, kregen we een kaarsje. Niet gewoon een kaarsje maar het schattigste stalletje ever.

Mijn moeder trotseerde jaren en jaren van oeverloos gezeur en zei hardnekkig nee als wij sméékten of we het kaarsje mochten aansteken.

Traditiegetrouw kreeg ook oudste met Kerst een bal van haar oma:

Een nijntje-kerstbal. Te leuk toch?

Voor jongste kocht oma een bal die, hoe za'k het zeggen, niet zo bij de rest van de kerstversiering paste. Tenzij lila-ballen ineens ont-zet-tend hip gaan worden. Gelukkig maakte ze het het jaar erop goed met een kerstman:



En zodat hij zich niet buitengesloten voelt, hangt er ook uit mans jeugd een versiering in de kerstboom. Omdat hij zo lekker corny is, hang ik dit vogeltje met veel plezier in de boom.



En zo creëren wij ieder jaar een boom vol herinneringen. Aan geliefden van vroeger en van nu.

Is dat nu niet enorm kersterig?

Teenager

(klik op de foto voor een vergroting)

Van een prachtig babietje naar een prachtige tiener.
Jij maakte van mij een moeder, schat, en daar zal ik je altijd dankbaar voor blijven.

Maar dat wou je toch zelf?

Mensen die dat zeggen als je ergens over klaagt zouden eigenlijk ter plekke afgeschoten moeten worden. Echt, niets vind ik irritanter dan dat.

Als ik in de babytijd van mijn dochters klaagde over slapeloze nachten en nauwelijks aan mezelf toekomen, was er altijd wel iemand die zei: 'Maar je wilde toch zelf een kind?'
Ja duh, maar ik wilde er één die direct doorsliep en de hele dag lief in de box lag te glimlachen.
Ik kreeg het liefste kindje van de wereld maar ook het bewerkelijkste kindje van de wereld. En daar wilde ik wel eens fijn over klagen. En dan als reactie graag een 'gut meid, wat zwaar' horen.

Nu de babytijd ver achter ons ligt (morgen wordt mijn dochter tien, TIEN!) krijg ik het nog steeds te horen. Natuurlijk wilde ik zelf weer gaan studeren om in de toekomst craniosacraal-therapeut te kunnen worden. En natuurlijk realiseerde ik me van te voren hoe druk dat zou zijn, naast het runnen van een gezin en een bedrijf. Maar betekent dat dan dat ik niet eens mag verzuchten hoeveel tijd het allemaal kost?
Ik vind van wel. Dus dames, klaag maar eens lekker van je af in de reactiebox. U zult van mij nooit horen 'Maar dat wilde je toch zelf?'

Dat wordt een duur jaar....

Wat betreft punt 7: gelukkig rijd ik in een Jeep Grand Cherokee. Een zwarte...

Something has got to give

Ik zal het maar ruiterlijk toegeven: ik ben geen Superwoman.
Jahaa, daar kijkt u van op hè?
Hoe hard ik het ook probeer, ik kan niet alle ballen tegelijk in de lucht houden.
Iets zal dus moeten wijken.
In mijn werkuren heb ik al drastisch gesneden. Ik maakte een gedegen planning voor de rest van dit jaar en houd me er strak aan.
Qua studie valt er niets te bezuinigen.
Voor een opleiding van € 1.500 doe je gewoon verdomde hard je best. Klaar.
Het huishouden is al deels uitbesteed aan een ge-wel-dige poetsdame.
Aan man en kinderen ben ik te zeer verknocht om ze aan de straat te zetten.
Dan blijft er maar één ding over.
Hardlopen.
Daar gaat ook vies veel tijd in zitten.
Tijd die ik nodig heb voor andere dingen.
Want 's avonds ben ik na werk-studie-gezin gewoon kapotmoe.
Dan ga ik niet meer sporten, dan wil ik niet eens meer één been voor het andere zetten.
Dus neem ik voorlopige afscheid van mijn loopjes.
En als ik volgend jaar klaar ben met de studie, pak ik het weer op.
Beloofd.

Ongelovig

Nu de goedheiligman alweer bijna in Nederlands vaarwater terecht is gekomen, zie ik de verwachting op het gezichtje van jongste groeien.

Zeven jaar is ze. En dit jaar zou zomaar de laatste keer kunnen zijn dat we hier in huis Sinterklaar vieren met een gelovige.

Haar BFF behoort al tot de ongelovigen. Die werd op een middag uit de illussie getrokken door een buurtgenootje. En bedankt, zou ik zeggen.

Ik ben blij dat L. zo goed haar mond kan houden, niets maar dan ook niets heeft ze verklapt.

Gelukkig maar, ik gun mijn meisje nog zó dat bijzondere, verwachtingsvolle van een 5 december waarin ze nog van niets weet. Want zeg nou zelf, is er iets fijner dan Sinterklaas als je 7 bent?

En is er iets fijner dan als moeder te mogen toekijken?

Weg ermee

Vorige week nam ik onze financiën eens flink onder de loep. Dat was echt, echt eens nodig.
(En zeg nou niet massaal 'nou Manon, daar heb jij toch verstand van, daar word je overdag toch voor betaald enzo' want u kent dat gezegde van de kinderen van de schoenmaker toch ook wel?)

Ik ontdekte dat ik stuitend veel geld aan kleding uitgeef.
Vooral voor mijn meiden.
Dus die krijgen tot 2013 niets meer, hoog water in de polder kan tenslotte zo maar weer dé trend worden.

Verder bedacht ik me dat er iedere maand ruim € 100 naar de BSO gaat (na aftrek van de kinderopvangtoeslag) en dat dat volgend jaar volgens het kabinet nog maar weer duurder moet worden.

De dames hier zijn inmiddels 7 en bijna 10 dus alleen blijven kan eigenlijk ook best voor die twee uurtjes. Vooral omdat mijn kantoor in de tuin staat, met uitzicht op de woonkamer.

Blijft alleen een aantal donderdagen per jaar over waarop ik 's middags vakoverleg heb. Daar zoek ik nog een oplossing voor.

Ik vatte de koe direct bij de hoorns en zegde vandaag op. Vanaf 1 december komen ze gewoon thuis om 15.00 uur.
En heb ik weer € 100 shopbudget...

Wat ik worden wil

Wat wil ik worden nu ik groot ben?
Dat was de vraag waar ik mijn hoofd over brak.
Maar het antwoord was er al, ergens, onbewust, diep in mij.
En ineens kwam het naar boven: Cranio Sacraal Therapeut(e) wil ik worden.
Da's een stevige studie, hoor ik u denken of niet, want u heeft er vast nog nooit van gehoord.
Een studie waar ik überhaupt pas aan mag beginnen als ik eerst een vooropleiding heb afgerond.
Een opleiding 'Medische Basiskennis' maar liefst.
Vanaf 24 september gaat Manonneke dus weer de schoolbanken in.
Om de zaterdag een gansche dag les in anatomie, pathologie en fysiologie.
Bij het zien van de vakken alleen al borrelt mijn bloed over van enthousiasme.
Daarnaast blijf ik mijn bedrijf voorlopig gewoon runnen.
Ik krijg het dus druk.
En man ook, want die draait straks voor het huishouden op.
Haha

Als je even de tijd hebt… (2)

Ik lig op de tafel bij de craniosacraaltherapeute. Normaal gesproken val ik zodra ik het kussen op die tafel ruik al direct in een ontspannen coma maar vandaag wil het niet zo lukken.
Gedachten blijven komen en hoe ik ook probeer ze los te laten en in totale ontspanning weg te zakken, het lukt me niet. Blijkbaar moet er nog gedacht worden vandaag.

Het proces begon al op vakantie. Het overdenken van wat ik eigenlijk aan het doen ben met mijn leven en of ik dit de rest van leven zo wil houden.

Op Ameland kwam het antwoord al: Nee, dat wil ik niet. Het moet anders. Beter.
Nog beter.

Ik besloot het onderwerp verder te laten rusten tot zich iets zou aandienen. Want ik ben ervan overtuigd dat het komt wanneer het komen moet.
En blijkbaar is dat nu. Ineens geef ik mezelf toestemming om een goedlopend, zelf opgebouwd bedrijf los te laten. Mijn hart ligt niet meer in dit werk en als ik bedenk dat ik het nog 28 jaar zou moeten doen, val ik spontaan in een diepe depressie.

Dat gevoel was er natuurlijk al eerder. Al bijna een jaar eigenlijk.
Maar who in his right mind gooit er nu een goedlopend administratiekantoor weg? Wie neemt afscheid van wat hij zelf met veel liefde heeft opgebouwd? Wie geeft de zekerheid van een inkomen op?

Kan ik dat doen? Wat doe ik mezelf en mijn gezin aan? Wie ben ik wel niet dat ik denk dat ik recht heb op een gelukkiger toekomst?

Maar daar, op die tafel, geef ik mezelf toestemming los te laten. Zekerheden los te laten. Mijn inkomen los te laten. Mijn bedrijf los te laten.

Om te gaan onderzoeken wat ik worden wil nu ik groot ben.

Geen idee, eerlijk gezegd.

Maar dat komt vanzelf, want alles komt wanneer het komen moet.

Ameland

Ik heb mijn hart verpand aan Ameland.
Corny as hell, I know, maar o zo waar.
De rust, de ruimte, de natuur en de vriendelijkheid.
We hebben genoten.

Potdorie, heb ik twee keer de zonsondergang geselecteerd. Nahja, dat moet u me maar vergeven.

Als je even de tijd hebt…

Zo in de vakantie krijgt een mensch eens tijd om rustig na te denken. Als je even uit de dagelijkse sleur mag stappen en de boel de boel mag laten, komt er ruimte voor nieuwe inzichten.
Ik dacht loom na over of en hoe gelukkig ben en hoe ik de komende jaren - misschien wel de andere helft van mijn leven! - in wil vullen.
Sowieso (dit is de juiste spelling, ik heb het gecheckt omdat het er zo dom uitziet) ben ik de laatste tijd bezig met een spirituele reis.
Een aura-lezer benoemde die al toen ik hem consulteerde op ‘Onkruid 2011’.
Zijn letterlijke woorden waren:’Je bent bezig met het toelaten van je vrouwelijke intuïtie. Ga door op dat pad.’
Meer en meer vertrouw ik op mijn eigen ideeën en inzichten.
Ook qua voeding ben ik steeds kritischer. Ik eet (bijna) geen vlees meer en voel me daar een stuk beter bij.
In plaats van om 21.00 uur waterpas te gaan, zit ik rustig een film of serie uit. Als ik nu óók nog eens genoeg energie zou hebben om ’s avonds het huishouden te tackelen zou ik helemaal een gelukkig mens zijn!
Maar goed, terug naar het moraal van dit verhaal.
Ik besloot dat ik de afgelopen pakweg 10 jaar zeker niet ongelukkig ben geweest maar dat ik niet nog eens twintig, of dertig, of veertig zo verder wil.
Ik zag in dat ik mijn hoogtepunten niet op moet hangen aan vakantie en uitstapjes.
Nee, in het dagelijks leven, daar moet ik het zoeken.
Natuurlijk ga ik nu geen lifechanging beslissingen nemen.
Alles komt als het komen moet.
Voor nu gaf ik me op voor een wekelijkse yogales op mijn vrije morgen.
Want van al dat gehardloop (of hardgeloop?) wordt een mens nu eenmaal zo soepel als een plank.

Als een trein die ontspoort...

Ik heb nog maar net m’n ogen open als de bel gaat.
‘Volgens mij hoor ik de bel,’ prevel ik. Man heeft het ook gehoord.
Met een zucht slof ik naar beneden.
‘Goedemorgen mevrouw, Makro-bezorgdienst!’
‘Huh, jullie zouden vanmiddag tussen half vier en zes komen,’ zeg ik verbaasd, onderwijl in m’n ogen wrijvend.
‘Klopt mevrouw, maar er is verkeerd geladen en uw loungeset staat voorin in de vrachtwagen. Ik heb u al 5 keer gebeld maar u nam niet op.’
‘Ja, kan kloppen, mijn mobiel ligt hier beneden aan de lader.’

Vanaf dat moment ontspoort mijn dag.
VOL-LE-DIG.
De heren laden een aantal dozen uit en staan er vervolgens bij te kijken. Ik loop, inmiddels met de broodnodige kop koffie in mijn handen, naar buiten.
‘Mevrouw, weet u hoeveel dozen u moet krijgen?’
‘Nou nee, daar bent u toch van?’
‘Er staat niets op de dozen, mevrouw, geen naam of niks.’
Ik kijk eens goed naar de dozen en naar mijn orderbon. ‘Hier staat een nummer op, meneer. Op die dozen staan ook nummers in de dezelfde nummerrange, dus daar moet u volgens mij naar zoeken.’
De chauffeur kijkt me aan of ik wartaal uit sla. Not the brightest bulb in the shed.
Zijn loopjongen is een stuk bijdehanter, die snapt het meteen. Hij stapt de vrachtwagen in en komt terug met de mededeling dat er op meer dan de helft van de dozen geen ordernummer staat.

De chauffeur gaat bellen en ik loop weer naar binnen om oudste en jongste aan te sporen te ontbijten en zich daarna aan te gaan kleden. Zelf duw ik in noodtempo een beschuitje achter mijn kiezen.

Even later staan er vier dozen in mijn tuin.
‘Als u het niet erg vindt, maak ik de dozen even open om te kijken of alles nu echt compleet is,’ deel ik de heren mede.
Samen pakken we de dozen uit en natuurlijk: het klopt niet.
Ik heb nu vier hoekdelen en twee tafeltjes.
Ik moet twee hoekdelen, twee middenstukken en hocker en een tafeltje hebben.
Weer duiken de heren de vrachtwagen in, op zoek naar de middenstukken en de hocker.

De meiden vinden het allemaal machtig interessant en schieten dus voor geen meter op.

De chauffeur is de draad inmiddels helemaal kwijt en blijft maar aan me vragen wat ik nu nog mis. Hoe vaak ik hem ook op de doos aanwijs welke onderdelen we nog missen, het kwartje valt niet.

Na veel vijven en zessen is mijn set dan toch compleet.
Alleen.
Mis ik twee zitkussens.
Inmiddels niet meer zo ‘amused’ hee, ik had net mijn ogen open! sommeer ik de heren even te kijken of er bij de andere loungesets in de vrachtwagen wél kussen zitten bij de middendelen.
De chauffeur kijkt blanco maar zijn loopjongen snapt het nog en gaat kijken. Helaas pindakaas, geen zitkussens.
Met een zucht teken ik de bon waar ik op schrijf dat ik nog twee kussens moet ontvangen. Dat regel ik later wel.

Inmiddels is het vijf over acht en heb ik nog tien minuten om me te wassen, aan te kleden en boterhammen voor school te smeren.
De meiden zijn vrolijk aan het spelen, de één aangekleed en de ander nog fijn in pyjama. Ik stuur jongste naar boven om zich aan te kleden. ‘Maar waar zijn mijn kleren dan?,’ jengelt ze.
‘Waar je ze gisteren van je kont hebt afgetrokken!,’ ontplof ik.
Oudste zegt dat ze een spelletje mee naar school mag nemen, alvast voor morgen. Ze pakt de pestkaarten en meldt ondertussen even dat ze haar DS ook meeneemt.
‘Ho, stop! Dat doen we doen dus niet, straks valt dat ding en dan zijn de rapen gaar.’
Oudste wordt vreselijk boos en scheldt me uit met een lelijk woord terwijl jongste vanaf de bovenverdieping gilt dat ze haar kleren nog niet kan vinden.
Even kom ik in de verleiding om mijn jas te pakken en gewoon weg te gaan. Kan niet schelen waarnaar toe.
Ik verman me, hijs jongste in haar jurk en zeg tegen oudste dat ze toch echt pech heeft, die DS gaat niet, ik herhaal NIET mee naar school.
Ik smeer boterhammen, kleed me aan en dan grijp ik jongste bij haar arm en zeg dat we gaan. Of oudste nu meeloopt of niet, ze bekijkt het maar!
Op het schoolplein neem ik afscheid van een inmiddels gekalmeerde jongste en een nog steeds boze oudste.
En is het nog niet eens half negen……

Van alles. En nog wat.

Liet ik me daar toch bijna de ganse maand juni voorbij zonder één enkel logje...
Dat kan natuurlijk niet hè, mensen, u bent nu al zwaar teleurgesteld.
Dat kan ik goed begrijpen.
Er gebeurde namelijk van alles hier.
Ik werkte wat en zorgde wat.
Man weigerde zich weg te laten reorganiseren en begon deze week aan een nieuwe functie.
Ik kocht voor €20 een nieuwe tweedehands fiets voor jongste en man knapte deze vervolgens in een zaterdag op. De taken zijn hier echt heel goed verdeeld! Als je mij bent dan.
We holden van afspraak naar verjaardag naar barbecue.
En ik holde mijn 3 rondjes per week, hoewel de eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik deze maand maar net de twee keer per week haalde.
Ergens tussendoor had ik nog een date met Door en Ri, in Enschede maar liefst.
Echt zó leuk!
Ik word altijd blij van al die gezellige sociale events in mei en juni.
Zo zaten we zaterdag weer achter een BBQ bij onze beste vrienden.
Die, tussen neus en lippen door, even vermeldden dat ze na de zomervakantie naar Stockholm verhuizen. Voor drie jaar.
Niet een beetje jaloers riep ik direct:'Wat leuk, ik voorzie een stedentrip!'
'Ja,' riepen ze enthousiast.
We mijmerden wat verder en kwamen tot de conclusie dat een zomervakantie ook wel erg leuk zou zijn.
En zo gebeurde het dat we afspraken in de zomer van 2012 naar Zweden te gaan.
Heerlijk, je kunt me nergens blijer mee maken dan met een vakantie in 't vooruitzicht.
Waar ik ook erg blij van werd, was de armband die vriendin D. om had. Een Noosa-armband. Nog gelukkiger werd ik van man, die me er spontaan één cadeau deed:


En met al dit leuks moet u het maar even doen.
Kga in de zon liggen. Zo lang het nog kan.

WTF?*

* WTF betekent What The Fuck, mam :-)

Zondag.
Vandaag rijden we naar de camping waar mijn ouders staan om mijn jeep op te halen.
Mijn ouders rijden in een Daihatsu Cuore en daar trek je geen caravan mee hè?
Tenminste, niet één waar je fatsoenlijk in kunt staan.
Dus leende ik ze mijn jeep. Niets aan het handje.
Alleen moet mijn jeep worden gekeurd en dus gaan we hem weer even omruilen.
Tenslotte wordt het vandaag prachtig weer.
Als ik naar buiten stap om nog vlug even de honden uit te laten, waai ik bijna uit m'n hempie.
WTF?
Het zou toch mooi zijn vandaag?
Snel zoek ik wat leggings en vesten op voor oudste en jongste. En voor mezelf.

We rijden naar Vugt en drinken daar, heel dapper, buiten koffie.
Mijn moeder wijst me op een chalet dat naast hun caravan ligt.
Een ideetje komt op.
Zal ik vragen of het nog vrij is voor het pinksterweekend?
Ik doe het maar dan blijkt het al verhuurd. 'Met Hemelvaart is het nog wel vrij, mevrouw!'
Mmm, dat komt eigenlijk niet zo handig uit. Dan hebben we al 2 barbecues, een verjaardag en 2 kinderfeestjes.
Maar mijn mond zegt: 'Doe mij die maar.'
WTF?
Voor ik weet is de deal beklonken en mogen we het chalet even bekijken.
'Meiden, we gaan hier vijf dagen logeren!,' roep ik enthousiast.
Manlief kijkt beduusd. 'Maar,' begint hij. Ik sus zijn zorgen.
De verjaardag slaan we over, naar de bbq op hemelvaartsdag gaan mijn ouders toch ook vanaf de camping en voor de kinderfeestjes op vrijdagmiddag rijd ik wel even heen en weer.

Voor de honden bel ik naar een pension in buurdorp. We spreken af dat ik de honden woensdagmorgen kom brengen.
Even later word ik teruggebeld. Die mevrouw wil onze Engelse Stafford toch niet nemen omdat ze alleen op de speelweide moet.
WTF?
Nu zit ik. Ons gewone pension zit niet echt naast de deur dus ik had gehoopt ze dichterbij kwijt te kunnen.
Ik besluit het even van me af te zetten. Misschien mag Teuntje wel logeren bij de jongen die vorige zomer ons huis schilderde. Die bood zich aan als oppas omdat hij zo dol is op die hond.

Ik verzamel kinderen en man om weer naar huis te rijden want we hebben nog een verjaardagsfeest die middag.
Als we tien minuten onderweg zijn in onze vertrouwde jeep (geloof me, dat rijdt heel anders dan een Cuore) begint er iets te piepen.
WTF?
'De temperatuur loopt op,' zegt man, 'zet hem maar langs de kant.'
Maar ik rijd op een drukke doorgaande weg! Ik sla bij de eerste gelegenheid af en rij een parkeerterrein op.
Man belt de ANWB terwijl ik tegen de meiden zeg dat ze in de kattenbak mogen spelen terwijl we wachten. Ze vinden het prachtig!
Na een klein uurtje verschijnt de wegenwacht. Hij ziet direct dat de koelvloeistof er uit is gespoten en vult 'm bij.
De temparatuur loopt terug en een half uurtje later rijden we weg.
Eenmaal de parkeerplaats af loopt de temperatuur direct weer op.
WTF?
'Vlug, achteruit!,'gil ik, 'voor dat die ANWB-meneer wegrijdt!'
We vangen hem nog net op en draaien weer het parkeerterrein op.
De meiden stappen lachend weer in de kattenbak en spelen verder.
De ANWB-er komt tot de conclusie dat één van koppakkingen kapot is en bestelt een takelwagen.
'Dat wordt een duur geintje, mevrouw,' zeg hij.
WTF?
De ANWB-er vertrekt en we wachten maar weer eens.

Na een half uur verschijnt de takelwagen, bijna gelijk met mijn ouders die we ook maar even gebeld hebben.
Mijn kinderen (en heimelijk ook de mannen) vinden het prachtig, geheel mechanisch wordt mijn geliefde jeep op de wagen gehesen. Met de dames klim ik achterin de takelwagen, man mag voorin. Jongste geeft me een knuffel: 'Dit is zó leuk, mam!'
Gemoedelijk babbelend rijdt de chauffeur ons helemaal naar onze eigen garage.
Ik dank in gedachten man omdat hij erop staat dat we lid blijven van de ANWB. Nu hoeven we de sleepkosten in ieder geval niet te betalen.
Bijna drie uur later dan verwacht ploffen we neer bij mijn jarige zwager.
Ik realiseer me dat ik vandaag meer WTF-momenten had dan ooit en zucht maar eens.

En als u hier de komende dagen iets hoort kreunen, dan is het onze spaarrekening. Ik denk dat die het ternauwernoods overleeft...

Onverwacht

Of iemand met haar meewilde naar Agnes Obel, vroeg Quirk. Haar concertmaatje kon op het laatste moment toch niet mee en nu zat ze. Zonder concertmaatje.
Zal ik?, dacht ik. Nee. Ja. Nee. Ja. Nee, ik weet niet of ze op me zit te wachten.
Ja, ik doe het toch. Ik twitterde dat ik wel mee wilde naar Amsterdam.
Waar Agnes een concert gaf. Gelukkig reageerde Quirk enthousiast. Op naar Amsterdam dus.
Voor een provinciaaltje als ik een hele onderneming.
Ik bedoel, ik doe hier wel heel stoer en zo, maar eigenlijk stel ik niets voor.
Fervent autorijder als ik ben, verdiepte ik me in het openbaar vervoer.
Schafte mezelf een heuse ov-chipkaart aan.
Want in mokum doen ze niet aan strippenkaarten zoals hier op 't platteland.
Online opladen dacht ik wel te kunnen maar helaas. Dat kan alleen met een persoonlijke kaart en die poepen ze niet in een ochtendje, wel? Nee.
Op het station in buurdorp kon ik de kaart gelukkig wel opladen.
Na wat gehannes met de automaat stond er dan toch heus genoeg saldo op voor de reis.
Ik mailde Quirk of ze vanaf Utrecht met me meereisde en ontmoette haar op het centraal station.
Eenmaal in de Melkweg kon ik lekker gaan zitten en genieten van het concert met in het voorprogramma Tori Swart, die direct indruk maakte.
Agnes Obel zelf stelde me ook niet teleur. Ik zag slechts een paar videoclipjes van haar op youtube dus had niet veel vergelijkingsmateriaal. Hoewel ik het sprookjesachtige en feeërieke uit de clipjes in real life wel miste. En eigenlijk meer onder de indruk was van celliste Anna die Agnes begeleidde.

Al met al een gezellige avond met Quirk, dank je wel meid, dat ik mee mocht :-)!

Voor wie Agnes Obel nog niet kent, kijk even bij Quirk voor een fimpje. Krijg nu visite dus heb even geen tijd om er zelf één op te zetten.

Punt. Uit. Basta.

En hierbij verklaar ik de iederjaarterugkerendestressenhardwerkenperiode die iedereen in de accountancy zal herkennen voor gesloten.
Alle jaarrekening van 2009 zijn gereed, alle 27 kwartaalaangiften omzetbelasting zijn ingediend en ik ben er klaar mee.
Tussen deze werkzaamheden door zorgde ik voor mijn kinderen, luisterde ik 388 keer naar Adele's 21, liep ik hard, deed ik marginaal het huishouden, kookte, kreeg te horen dat oudste hoogbegaafd is, stortte ik me op alle literatuur over dat onderwerp die ik kon vinden en rende van het ene sociale evenement naar het andere, met als hoogtepunt Pampus.
Een mens zou van minder voor pampus liggen, niet dan?
Dus nu geef ik mezelf vrij. Misschien dat ik eindelijk dat rokje naai voor jongste. Misschien dat ik de was wegstrijk. Misschien ga ik op bank liggen kijken naar William&Kate.
Kweetutnogniet.
Wat een fijn gevoel...

Op (en later voor) Pampus

Gisteren vierde ik een heel bijzonder jubileum met bijzondere vriendinnen. Allemaal vrouwen die, hoe toevallig, een zoon of dochter van negen hebben. Tien jaar geleden leerden we elkaar online kennen via een zwangerschapsforum. Eerst aarzelde ik nog of ik mee zou doen. Zouden ze wel op mij zitten te wachten? Ik sprong in het diepe en meldde me aan voor een lunch in Utrecht. En wat ben ik blij dat ik die sprong waagde. Het leverde me een fantastische vriendschap op met geweldige vrouwen die stuk voor stuk anders in het leven staan. We steunden elkaar door zwangerschapskwaaltjes, bevallingen, nachtvoedingen en poepluiers heen. Later kwam het accent meer op onszelf te liggen. De moeilijke en de leuke dingen van het leven, ze kwamen allemaal langs. En straks breekt er weer een nieuwe fase aan en zullen we elkaar door de puberteit van onze kroost heenslepen. Inmiddels profiteren onze kinderen ook van de vriendschap van hun moeders. Zij mochten mee naar Pampus en naar het strand en sloten vriendschappen, hopelijk ook voor het leven. Klik even naar Novy voor meer foto's, blijkbaar vindt blogspot dat ik er hier niet nog meer kan plaatsen...

Mission Impossible

'Welkom terug schat,' zei man toen ik meedeelde dat ik niet verder ga met de Skinny Bitch-levenstijl.
Ruim twee weken hield ik het vol.
Dronk geen koffie.
At geen vlees.
At geen zuivel.
En at niets maar dan ook niets met geraffineerde suiker erin.
De eerste dagen waren zwaar, daarna werd het makkelijker.
Maar om nou te zeggen dat ik me fit voelde.
Nee. Verre van. Ik voel me nog steeds slap als een natte dweil.
En ineens zat ik op een bankje in de zon en dacht: 'Wil ik dit voor de rest van leven?'
'NEEEEE,' schreeuwde iets in me.
Dus ik geef het op.
Of eigenlijk half.
Ik eet nog steeds vegetarisch.
Ik drink alleen cafeïnevrije koffie en dan maar 3x per dag.
Ik drink alleen nog biologische melk en eet verder ook zo veel mogelijk biologisch.
Ik blijf geraffineerde producten mijden.
Ik blijf etiketten lezen om te zien wat voor rommel erin zit.
Maar compleet leven op groenten, fruit, brood, pasta en rijst dat wil ik niet.
Zelfs niet voor een fit en reteslank lijf.
En nu ga ik een cappuccino maken!

Skinny Bitch

Dit weekend las ik 'Skinny Bitch' van Rory Freedman en Kim Barnouin.
Bij de titel zou je denken aan chicklit maar in werkelijkheid gaat het over voedsel en dan vooral de ingrediënten van voedsel dat wij met z'n allen als gezond en veilig beschouwen.
Kort gezegd worden er aan doodnormale produkten veel ingrediënten toegevoegd. Om het bijvoorbeeld de smaak, textuur of houdbaarheid te verbeteren.
Maar wat eten we nu eigenlijk? Er ging een wereld voor me open.

Ik zal u niet vervelen met alle details maar om (niet ernstige) gezondheidsredenen besloot ik het eens te gaan proberen.
Vanaf afgelopen zondag eet ik geen vlees, zuivel of suiker meer. En drink ik geen koffie.
'Dan blijft er toch niets over?', hoor ik u denken.
Dat valt nog mee, er zijn these days legio vervangers voor vlees en zuivel te vinden. En hoewel ze lang niet allemaal even smakelijk zijn, is het best leuk om uit te zoeken welke merken/produkten me wel smaken.
Zo smaakt de 'sojamelk machiato' met een beetje fantasie net als koffie. Wel zoeter omdat ik zelf mijn koffie alleen met melk drink, o nee, drónk, maar daar zal ik wel aan wennen.
Verder uiteraard veel groenten, fruit, noten en volkoren produkten.
Zo mag je bijvoorbeeld ook chips! Zolang het maar biologische chips is, zonder transvetten en al dat soort shit.

Beloning voor dit alles is een gezond en bovendien slank lijf. Die titel heeft het boek tenslotte niet voor niets gekregen.
Ik ben benieuwd. Ik probeer het een tijdje en wie weet ben ik straks fit, vol energie en reteslank.
Wie wil dat nu niet?

Lekker, lekker, lekker

Wat is het toch jammer dat het na het weekend zonder twijfel weer maandag wordt.
Zeker als je zo'n heerlijk weekend hebt gehad.
Zaterdag ging ik met manlief naar de sauna.
De meisjes naar opa&oma voor een logeerpartijtje en hop, door naar Veenendaal.
Het was zálig. De sauna's, de hammam en vooral het weer.
Ik lag in mijn blote kont in de zon.
Nee, visualiseert u dat maar niet...
Op zondagochtend lagen we lekker loom op bed.
Hoe gezellig ik het ook vind dat onze dochters ieder weekend bij ons in bed kruipen voor tekenfilms, limonade en wat lekkers, het is ook zalig als je eens niet al om 7.00 uur je ogen open hoeft te hebben.
Uit zichzelf gingen mijn ogen op zondagmorgen om 7.13 uur open. Da's toch mooi 13 minuten extra slaap!
Na een uurtje of twee schopte ik man uit bed.
Ik zag namelijk de ideale kans om uit te proberen of ik kon hardlopen met onze hond.
Onze engelse stafford Teuntje is namelijk nogal eh.... enthousiast.
Mocht het echt niet gaan, dan kon ik haar mooi aan man geven.
Geniaal, al zeg ik het zelf.
Dus liep ik mijn 5 km met Teuntje.
Via een heupband aan me vastgemaakt sleurde ze me over het pad.
Ik liep spontaan een nieuw persoonlijk record.
Tegelijkertijd kregen mijn buik en mijn billen een extra work-out door de tegendruk die ik moest geven om te zorgen dat Teuntje mijn tempo aanhield in plaats van het hare.
En nu heb nu ook meer spierpijn dan ooit.
Teuntje mag voortaan met me mee!

Ziet dat er niet gezellig uit?

Weinig

Ik blog weinig these days.
kweetut
Maar qua werk ga ik hartstikke lekker.
Dat u het even weet.
En als taxseason weer over is, vind ik vast ook weer inspiratie voor wat leuke verhaaltjes hier.
Dus.
Wees.
Gerust.

Here comes the sun

We zitten erbij als konijnen in de spreekwoordelijke koplampen.
We knipperen wat en we gniffelen wat.
'Wat is 'ie fel hè?'
'Wat zeg je? Ik hoor niets door dat felle licht!'
Gniffel...

Zowel man als oudste hebben ieder jaar last van een winterdipje. Of een lichte depressie, zo u wilt. Nu weet iedereen tegenwoordig dat een winterdip veroorzaakt wordt door een tekort aan vitamine D.
Man googlede een avondje en kwam tot de volgende conclusie: je kunt zo'n tekort zowel aanvullen door het slikken van vitamine D-supplementen als door een lichttherapielamp.
Zo'n lamp betekent een flinke uitgave. Gelukkig vond man een artikel waarin wordt beweerd dat degenen die opknappen door het slikken van vitamine D ook veel baat hebben bij zo'n lamp.

Een potje vitamine D kost niet zoveel dus toog ik naar de drogist en zette man en dochter strikt op een schema van 2 pilletjes per dag. En verrek, ik merkte verschil. Oudste werd gezelliger en ook man knapte op.

Dus haalde ik mijn hand van de knip over mijn hart en kocht gisteren ook zo'n lamp. Stuurde oudste direct naar de bieb want je moet natuurlijk wel iets te doen hebben als je voor zo'n lamp hangt, nietwaar. Al lezend bracht ze een kwartiertje voor de lamp door.

'Hé mam, aan één kant is de donkere kring onder mijn ogen lichter dan aan de andere kant!'
Ja, 'tuurlijk.
Maar. Nee. Echt.
Aan de kant waar de lamp stond is de kring onder haar oog een stuk lichter dan onder het andere oog.
Verhip.

Vanmorgen besloot dat ook ik en jongste wel baat zouden hebben bij wat zonlicht en zette de lamp op de ontbijttafel. Na een paar keer flink knipperen waren we gewend aan de bouwlamp zon en aten we rustig ons ontbijt.
Ik ruimde af, liep naar boven en bespeurde een vrolijk gevoel in m'n lijf.
Huh?
Ik was notabene best chagrijnig opgestaan!
Eén of andere goochemerd besloot de lamp 'Happy Life' te dopen en ik moet zeggen, hij lijkt zijn naam eer aan te doen.

En voor wie van u geen driemiljoenwatt op de ontbijttafel kan zetten, heb ik deze:

Om op te vreten!

Rust en regelmaat

Hoewel ik het de afgelopen week heerlijk vond om 's morgen niet te hoeven heuen (haasten) valt er toch ook veel te zeggen voor de regelmaat.
Nu de vakantie er weer op zit en de meiden weer naar school zijn haal ik toch enigzins opgelucht adem en voeg me weer in het keurslijf.
De laatste dag van de maand alweer. Een dag om wat klusjes af te maken.
Wat aangiften afronden, mijn nietzobelangrijke e-mail beantwoorden (de belangrijke krijgen direct mijn aandacht) zodat ik me morgen weer kan wijden aan een nieuwe klus.
Voor het eerst sinds mijn start als zelfstandige loop ik eens redelijk in de pas met het inleverschema.
Als belastingconsulent krijg je van de belastingdienst 13 maanden uitstel voor het inleveren van de aangifte inkomstenbelasting.
Heel fijn van ze, anders zou ik van januari tot 1 april aan een stuk door moeten werken, dag en nacht. En dakanniehè?
Zo reëel zijn ze dan ook wel weer.
Aan dat uitstel zijn wel voorwaarden verbonden: iedere inlevertermijn moet je een vast percentage aangiften inleveren.
Daarbij mag je iets uit te pas lopen maar als je teveel achterloopt, krijg je een vermanende brief van de fiscus.
Als je de volgende termijn niet alsnog je achterstand hebt ingehaald, kan de inspecteur een paar klanten aanwijzen en die aangiften heb je dan maar in te dienen.
Als ook dat niet lukt, kom je op de zwarte lijst en krijg je geen uitstel meer.
Niet alleen voor dat jaar maar gewoon nooit meer.
Als startende ondernemer kon er nog wel eens wakker van liggen.
Want stel, stel, stel dát?
Inmiddels ben ik 5,5 jaar verder en weet ik dat het eigenlijk altijd wel goed komt.
Als ik eens achter loop, zet ik de schouders eronder en haal de achterstand in.
Dit jaar loop ik keurig in de pas en dat geeft toch ook wel een lekker gevoel.
Normaal moesten opa en oma in maart de nodige woensdagen op komen passen om alles af te krijgen. Nu is de woensdag lekker van mij.
Dat heb ik toch maar mooi voor elkaar.

(Bent u op de tweede regel al afgehaakt? Verbaast me niets hoor. Als man over zijn werk begint, begin ik ook direct glazig te kijken.)

Elfjes

Ook in groep 5 leer je leuke dingen.
Vooral als je, net als je moeder, iets met taal hebt.
Dan schrijf je zelf elfjes.
Kleine gedichtjes van, u raadt het al, elf woordjes.
De elfjes die je schrijft zijn stuk voor stuk briljant.
Maar de allerbriljantste plaatst je trotse moeder gewoon op haar blog:

Opschieten
Snel snel
Schoenen jas schooltas
Opschieten snel snel snel
Bel

Bon
Hard gereden
Helemaal niet leuk
Een bon boete bekeuring
Weg

Secret Valentine

En toen lag er zaterdag een pakje op de mat.
Voor mij.
Met de instructie: 'Maandag pas openmaken'.
En dat het maandag valentijn zou zijn, dan wist ik natuurlijk al.
Ik ben tenslotte blond én slim.
Ja dat kan ja.
U begrijpt dat het pakje me het hele weekend aankeek.
'Open me toch, open me toch', leek het te schreeuwen.
Maar ik kan me beheersen hoor.
En stond om 6.58 uur de verpakking er af te rukken.
En wat het een cadeau was het:




Dank je wel, lieve Floor!

Het slachtoffer en de dader

Het slachtoffer:

De dader:

Ze leren leuke dingen in groep 3

Zoek de verschillen