De basiscursus

Ik waarschuw u alvast: dit wordt een zweverig, blij logje. Wie meer van klaag- en zeiklogjes houdt, moet deze maar even over slaan.

Ah, u bent er nog? Mooi, dan kan ik u eens haarfijn uit de doeken doen hoe het allemaal ging op de basiscursus Cranio Sacraal Therapie.
Vier dagen maar liefst, of nee, eigenlijk drieënhalf want donderdag hoefden we er pas ’s middags te zijn.

Met een knoop in mijn maag arriveerde ik op de cursuslocatie in Bussum. Om tot mijn opluchting te merken dat er geen alternativo of zweefteef te bekennen was. Negen vrouwen en één man in de leeftijd van 30 tot 50 jaar schoven om de tafel aan. De docente was een kleine Surinaamse. Zo eentje met een groot hart die toch net streng genoeg is om je aandacht bij de les te houden.

Die eerste middag ging het vooral om wat we konden verwachten, de huishoudelijke regels en het verplichte voorstelrondje. Maar aan het eind van de middag mochten we dan toch naar de behandeltafels. Tijd voor actie.
Met mijn handen op de schouders van degene op de tafel ontspan ik me en wacht tot er iets komt. Ik denk een beweging te voelen maar weet niet goed of het echt is of dat de wens de vader van de gedachte is. Maar als de docente haar handen op de mijne legt, is het er. Een krachtige golfbeweging van buiten naar binnen en weer naar buiten enz. Wauw! Wat gebéurt hier? Ik kan niet anders dan, gevoelsmatig, helemaal mee gaan in de golfbeweging. Alsof al mijn cellen me hiertoe dwingen, ik kán gewoon niet anders. Ik ben er zelf beduusd van. Maar geniet tegelijkertijd met volle teugen. ’s Avonds thuis ben ik bekaf. Alle spanningen laten los.

De volgende dagen gaan we verder met verschillende technieken op allerlei plaatsen van het lichaam. En steeds beter vind ik het craniosacrale ritme en steeds meer geniet ik van wat er onder mijn handen gebeurt. Ik kan het. Ik voel het. Ik doe het en ik geniet er nog van ook!

De feedback die ik terugkrijg van de andere cursisten is goed. Toch voel ik me nog onzeker. Op de laatste middag doen we een complete sessie op elkaar. Voordat we mogen beginnen nemen we de technieken nogmaals door. Ik stel veel vragen om bevestiging te krijgen van wat ik voel. Voel ik een ‘bal van energie’ en voelt het als ‘kleien met energie’? ‘Dat is het precies!,’zegt de docente en ik zucht opgetogen.

Bij het afscheid nemen drukt ze me op het hart vooral door te gaan.’ Lieverd, ik zou niet anders kunnen,’ denk ik. Ik ben compleet verslaafd. Wie had gedacht dat het geven van cranio nog duizend keer fijner zou zijn dan het ontvangen? En dat vond ik al zo geweldig fijn. En ooit gaan mensen me daar nog voor betalen ook!!

Op weg naar huis schiet me een regel uit een liedje te binnen: ‘I found my meaning in this life.’
(En prompt reed ik verkeerd. Haha, I found my meaning but lost direction.)
Ik ben er heftig door geroerd. Het voelt als thuiskomen en maakt me diep, diep gelukkig.

Ogottegottegot

En dan is het ineens zover: vandaag begin ik met de eerste module Cranio Sacraal Therapie. Eindelijk mag ik gaan kijken of ik het ook daadwerkelijk allemaal kan voelen en sturen. Straks weet ik eindelijk of mijn toekomstplannen toekomstmuziek blijven of dat ik hier daadwerkelijk mijn beroep van kan en wil maken.

Van te voren moest ik een boekje lezen, geschreven door de oprichter van de academie waar ik mijn opleiding ga volgen. Met daarin een uitleg en de eerste basisbeginselen. Die ga ik dus de komende 4 dagen oefenen.
Op een ander mens. Een wildvreemd mens.
Daar moet ik even aan wennen, want hoewel je 'klanten' volledig gekleed blijven, raak je ze wel aan.

'Straks moet ik oefenen op zo'n bebaarde alternativo,' denk ik huiverend. 'Zoéén die nog nooit van deodorant gehoord heeft en zijn geitenwollen sokken vrolijk in zijn JezusNikes propt.'
OMG.

Er is zelfs een handeling waarbij je rechterhand onder de rug schuift, ter hoogte van het heiligbeen (dat is het sacrale stukje) en de linkerhand op de buik ter hoogte van het schaambeen.
Ik ga dus iemand aanraken op een vrij intieme plek.
En die iemand zou zomaar een heer kunnen zijn.
En bij heren zit er op die plek uh... iets.
Iets dat onwillekeurig best eens zou kunnen groeien van al die liefdevolle aandacht.
Ogottegottegot.
Ik hoop zó dat ik op een dame mag oefenen!

Iets met ezel en stoten en twee keer enzo

Ik deed het gewoon wéér hè. Vorig jaar bezorgde ik me er al een migraine-aanval mee.

Klik.

En dit jaar kocht ik gewoon weer zo'n peperkoekenhuisje. Want ergens in die hardleerse bovenkamer van mij huist het beeld van een moeder en twee kindertjes die in het schijnsel van de kerstboom übergezellig een peperkoekenhuisje versieren.

Maar. Maar. Dit jaar was het anders! Dit jaar kocht ik een peperkoekenhuisje dat al afgebakken was. Zodat ik niet met klotsende oksels zou hoeven passen en meten en vloeken. En dus zou het dit jaar wél goed komen met die moeder en die kindjes en dat huisje. Want nu konden ze het bijna helemaal zelf!

Aan het eind van een drukke dag, ik had al totaaal geen zin meer maar hé, beloofd is beloofd, trok ik de Ikea-verpakking open. Geweldig rechte muurtjes en raampjes begroetten mij vanuit de verpakking.

Maar ho! Wacht! Eens even!
Waar zijn de smarties? Waar is het glazuur?
Noppes. Niks. Nada.
Een instructieboekje was al wat er bij zat.
Over hoe ik in een hete pan suiker kon smelten en hoe IK daar dan de wanden in moest dopen en ze snel, SNEL aan elkaar moest lijmen.
Want voor kindjes is dat veel te gevaarlijk.
Mijn droom spatte met een rotklap uit elkaar.
'Sorry meiden,' prevelde ik lamgeslagen, 'ik geloof niet dat ik daar nu de kracht voor heb.'

Moet ik u nog vertellen over hoe ik van leer trok toen oudste protesteerde?
En over hoe ik die hele KUT-huisjes bijna in de kliko flikkerde?
Of kent u me inmiddels een beetje en ziet u het al voor zich?
Mooi.
En als ik volgend jaar weer over peperkoek begin, mag u me met een nekschot uit mijn lijden verlossen.
Afgesproken?
Ndaag.

Sabbatical

Soms droom ik van een sabbatical.
Gewoon een jaar geen werk en geen gedoe.
Een jaar waarin ik echt overal tijd genoeg voor heb.
Tijd om het huis spic en span te houden.
Om spelletjes te spelen en koekjes te bakken.
Om voorlees- en luizenmoeder te worden.
Om elke dag naar de sportschool te gaan.
Mijn nagels te laten doen.

Maar dan heb ik, zoals nu, twee weken vrijgenomen.
De eerste week gaat het nog goed.
Geniet ik van de rust en gevoel dat echt alles kan.
Maar na anderhalve week krijg ik de kriebels.
Want schoonmaken doe ik toch niet.
Ik heb een hekel aan koekjes bakken en dat crea-bea-gezever komt me ook al snel de neus uit.
Sporten, tja, dat heeft toch geen zin als je er volgende week al weer geen tijd meer voor hebt. Laamaarwaaien.
En over luizen en voorlezen zal ik maar helemaal niet beginnen, hè?

Conclusie: ik verveel me. Dood.
Ga van ellende maar weer werken om nog het gevoel te hebben énigszins wat nuttigs te doen.
Dus doe mij maar niet zo'n sabbatical.
Ik hou het wel bij dromen.

Fris

Zo, het nieuwe jaar is al weer een paar dagen oud.
Meer uit praktische overwegingen dan dat ik hem zat was, tuigde ik gisteren de kerstboom af. Zo'n lekkere uitlaatklep, gewoon doodmeppen die boom.
Want volgende week is het gedaan met de vakantie en dan heb ik gewoon geen tijd om op m'n gemak wat te rommelen met kerstballen en engelenhaar.
Daar moet er weer gewerkt en geleerd worden.
En ik moet toegeven, het is wel lekker, zo'n opgeruimde huiskamer.
Ik reed naar het tuincentrum voor wat voorjaar in een vaas en kwam thuis met rode tulpen.
Heel lenterig.
Fris en schoon het nieuwe jaar in. Een jaar waar ik erg naar uit kijk.
2012 wordt bijzonder, ik voel het aan mijn water.
Met om te beginnen over 2 weken de eerste module Cranio Sacraal-therapie.
Ik heb er zin en ben heel benieuwd of ik het inderdaad allemaal kan 'voelen' en 'sturen'. Zodat ik op een dag echt iets voor anderen kan betekenen.
Ja, 2012 wordt bijzonder.
Ik voel het tot in mijn botten.

Kater

Hallo kater. Jij ook een gelukkig 2012.
Maar zullen we afspreken dat ik jou niet al te vaak zie dit jaar?

En voor wie ook uitermate duf naar het beeldscherm zit te staren:

Ik wens je een fantastisch 2012 waarin al je dromen uitkomen!