Punt. Uit. Basta.

En hierbij verklaar ik de iederjaarterugkerendestressenhardwerkenperiode die iedereen in de accountancy zal herkennen voor gesloten.
Alle jaarrekening van 2009 zijn gereed, alle 27 kwartaalaangiften omzetbelasting zijn ingediend en ik ben er klaar mee.
Tussen deze werkzaamheden door zorgde ik voor mijn kinderen, luisterde ik 388 keer naar Adele's 21, liep ik hard, deed ik marginaal het huishouden, kookte, kreeg te horen dat oudste hoogbegaafd is, stortte ik me op alle literatuur over dat onderwerp die ik kon vinden en rende van het ene sociale evenement naar het andere, met als hoogtepunt Pampus.
Een mens zou van minder voor pampus liggen, niet dan?
Dus nu geef ik mezelf vrij. Misschien dat ik eindelijk dat rokje naai voor jongste. Misschien dat ik de was wegstrijk. Misschien ga ik op bank liggen kijken naar William&Kate.
Kweetutnogniet.
Wat een fijn gevoel...

Op (en later voor) Pampus

Gisteren vierde ik een heel bijzonder jubileum met bijzondere vriendinnen. Allemaal vrouwen die, hoe toevallig, een zoon of dochter van negen hebben. Tien jaar geleden leerden we elkaar online kennen via een zwangerschapsforum. Eerst aarzelde ik nog of ik mee zou doen. Zouden ze wel op mij zitten te wachten? Ik sprong in het diepe en meldde me aan voor een lunch in Utrecht. En wat ben ik blij dat ik die sprong waagde. Het leverde me een fantastische vriendschap op met geweldige vrouwen die stuk voor stuk anders in het leven staan. We steunden elkaar door zwangerschapskwaaltjes, bevallingen, nachtvoedingen en poepluiers heen. Later kwam het accent meer op onszelf te liggen. De moeilijke en de leuke dingen van het leven, ze kwamen allemaal langs. En straks breekt er weer een nieuwe fase aan en zullen we elkaar door de puberteit van onze kroost heenslepen. Inmiddels profiteren onze kinderen ook van de vriendschap van hun moeders. Zij mochten mee naar Pampus en naar het strand en sloten vriendschappen, hopelijk ook voor het leven. Klik even naar Novy voor meer foto's, blijkbaar vindt blogspot dat ik er hier niet nog meer kan plaatsen...

Mission Impossible

'Welkom terug schat,' zei man toen ik meedeelde dat ik niet verder ga met de Skinny Bitch-levenstijl.
Ruim twee weken hield ik het vol.
Dronk geen koffie.
At geen vlees.
At geen zuivel.
En at niets maar dan ook niets met geraffineerde suiker erin.
De eerste dagen waren zwaar, daarna werd het makkelijker.
Maar om nou te zeggen dat ik me fit voelde.
Nee. Verre van. Ik voel me nog steeds slap als een natte dweil.
En ineens zat ik op een bankje in de zon en dacht: 'Wil ik dit voor de rest van leven?'
'NEEEEE,' schreeuwde iets in me.
Dus ik geef het op.
Of eigenlijk half.
Ik eet nog steeds vegetarisch.
Ik drink alleen cafeïnevrije koffie en dan maar 3x per dag.
Ik drink alleen nog biologische melk en eet verder ook zo veel mogelijk biologisch.
Ik blijf geraffineerde producten mijden.
Ik blijf etiketten lezen om te zien wat voor rommel erin zit.
Maar compleet leven op groenten, fruit, brood, pasta en rijst dat wil ik niet.
Zelfs niet voor een fit en reteslank lijf.
En nu ga ik een cappuccino maken!