Na een aantal Zeer Ernstige Gesprekken met Oudste en - als het uitkwam - haar beste vriendin heeft ze eindelijk een manier gevonden om de pestkop op te laten houden.
Ik begon nog onschuldig met 'zeg het dan tegen de juf'.
Maar de juf doet er niets aan, Oudste moet het zelf oplossen.
'Waarom pakken ze mij nou altijd,' vroeg Oudste met een sip gezicht.
Omdat ze kwetsbaarheid ruiken als ware het haaien, schat.
Ik adviseerde haar niet te laten merken dat de pesterijen haar pijn doen.
Maar dat lukt niet. Dreigen de pestkop uit het zicht van juf pijn te doen ook niet.
Weer een Zeer Ernstig Gesprek.
Dit keer met een ander vriendinnetje. Die adviseerde om heel hard 'KAPPEN NOU' te gillen. Want bij haar hielp het áltijd, voegde ze er nog aan toe.
Samen oefenden we even.
'Kappen nou,' zei Oudste.
'Nee, lieffie, da's niet boos genoeg,' zei ik.
'Kappen nou,' probeerde ze nog eens.
'Nee, nog te lief.'
'Kappen nou,' blafte Oudste.
'Ja! Zo moet het!', zei ik trots.
Om er aan toe te voegen dat de volgende stap drastischer zou zijn.
'Dan schop je hem maar een keer echt in zijn ballen,' adviseerde ik.
Oudste keek me met grote ogen aan.
Was ik niet degene die altijd, áltijd zei dat je geschillen met woorden op moet lossen?
Ja. Klopt.
Maar ik weiger om Oudste te laten pesten. No matter what, ze gaat niet hetzelfde meemaken als ik. Als ze zo kwetsbaar blijft, wordt ze gepest tot op (of na) de middelbare school.
No way, José!
Gelukkig bleek het niet nodig, 'kappen nou' werkt prima.
Vandaar dat Oudste het geen probleem vindt voor haar treiterkop een surpirse te moeten maken.
Zondag knutselde ze ijverig een telefoon. Er moet nog een oplader bij. Want het scheetkussen past niet in de telefoon. Alleen de chocoladeletter.
